جناب حجه الاسلام و المسلمین ذاکر اهل بیت عصمت و طهارت علیه السلام آقاى حاج شیخ محمد على برهانى فریدنى کرامتى را به دفتر انتشارات مکتب الحسین علیه السلام فرستاده اند و در آن مرقوم داشته اند:
طبق امر مطاع جناب مستطاب حجه الاسلام و المسلمین و نخبه المتقین آقاى حاج شیخ على ربانى خلخالى (دامت توفیقاته ) کرامتى را که حدود سى و چهار سال قبل در یکى از مجالس سوگوارى حضرت سید الشهدا علیه السلام از زبان شیواى خطیب محترم جناب آقاى حاج سید عبدالله تقوى شفاها شنیده ام نقل مى کنم . جناب تقوى ، که یکى از وعاظ تهران و از اشخاص با اخلاق و نوکران بى ریا و عاشق دلباخته جد مظلومش امام حسین علیه السلام بودند، فرمودند:
من چندین سال است که در تهران در مجالس و محافل و منازل منبر مى روم و افتخار نوکرى جد مظلومم ، امام حسین علیه السلام ، را دارم . یکى از شبها که حدود ساعت 9 شب پس از ختم منبر به منزل بر مى گشتم صداى زنگ تلفن بلند شد. گوشى را برداشتم ، دیدم یکى از دوستان است به بنده فرمود فلان شخص بازارى ، به رحمت خدا رفته و فردا بعد از ظهر در فلان مسجد، مجلس ترحیم اوست . من شما را براى منبر رفتن در ختم آن مرحوم به فرزندان متوفى معرفى کرده ام ، سر ساعت 3 (یا 4) بعد از ظهر آنجا حاضر و مهیاى منبر رفتن باشید
در همان حال بنده به یادم آمد که روز گذشته در خیابان ...و کوچه ...که نام آنها در حافظه این حقیر نمانده است روضه ماهیانه خانگى خواندم و خانمى در همان مجلس با التماس به من گفتند که فردا عصر در همین ساعت یعنى مثلا ساعت 4 در همین کوچه ، خانه روبرو به منزل ما تشریف بیاورید. من حاجتى دارم و نذر کرده ام سفره حضرت رقیه خاتون علیه السلام را بیندازم و شما باید روضه توسل به آن خانم کوچک و عزیز کرده امام حسین علیه السلام را بخوانید. من هم به وى قول دادم که سر ساعت موعود مى آیم . خلاصه ، در تلفن به دوستم گفتم من فردا قول قبلى داده ام در منزلى روضه حضرت رقیه خاتون علیه السلام را بخوانم . دوستم گفت اى آقا، من خواستم خدمتى به شما کرده باشم . شما چه فکر مى کنید
پیش خود فکر کردم که من باید چندین مجلس ، روضه حضرت رقیه و حضرت على اصغر علیه السلام را بخوانم تا سى تومان پول به من بدهند. این یک تاجر سرمایه دار است که فوت شده ، لااقل پول خوى به من مى دهند. به هر حال از رفتن به منزل آن زن منصرف شده ، رفتم در رختخواب خوابیدم و به خواب رفتم .
در عالم خواب دیدم در خیابان ، سر نبش همان کوچه اى که دیروز در آنجا روضه خوانده بودم ، یک سید نورانى ایستاده و دست یک دختر سه ساله اى را هم در دست دارد. با هم سلام و تعارف کردیم و من از او سوال کردم : نام شریفتان چیست و در کجاى تهران سکونت دارید؟ پاسخ داد: من در همه مجالس سوگوارى خودم حاضر مى شوم و این دختر هم دختر سه ساله من رقیه است . شما ما خانواده را به مادیات و دنیا نفروشید. چرا این زن را پس از آنکه به وى قول دادید در منزلش روضه بخوانید، چشم انتظار گذاشتید؟ چرا به خاطر اینکه آن حاجى بازارى که فوت شده و وراثش پول بیشترى به تو مى دهند مى خواهى خلف وعده بکنى ؟ و بنا کرد بشدت گریه کردن و با آن دختر به سمت همان خانه اى که آن زن منتظر من بود رفتند.
من بیدار شدم و به دوستم تلفن کردم . حدود ساعت 2 بعد از نصف شب بود. با گریه به او گفتم : فلانى ، فردا براى مجلس ترحیم آن حاجى ، منتظر من نباشید، که به هیچ وجهى نخواهم آمد. فردا نیز سر ساعت به منزل آن خانم رفتم و روضه مصیبت حضرت رقیه علیه السلام خاتون را خواندم و قضیه را هم روى منبر گفتم هم خودم و هم مستمعین ، شدیدا منقلب گشته و گریه بى سابقه اى بر ما حاکم شد، به طورى که بعد از ختم روضه هم باز همگان به شدت گریه مى کردیم و بوى عطر خوشى فضاى خانه را فرا گرفته بود و من تا به حال چنین حالى در خود ندیده بودم .
احقر الناس مخلصکم
محمد على برهانى فریدنى
